Το νέο παρακράτος που ανδρώθηκε στη μεταπολίτευση είναι τα κρατικά συνδικάτα που ελέγχονται και καθοδηγούνται από τον στενό πυρήνα του πελατειακού συστήματος που κυβερνά τη χώρα, ασχέτως κόμματος που βρίσκεται στην κυβέρνηση.
Κάθε παρακράτος υπάρχει κυρίως για προωθεί τα συμφέροντά του εμφανίζοντας πάντα και κάποια ιδεολογική επικάλυψη που έχει να κάνει με κάποια κοινωνική ή εθνική αποστολή.
Το προδικτατορικό παρακράτος της δεξιάς είχε σαν ιδεολογική επικάλυψη την εθνικοφροσύνη και εμφάνιζε σαν στόχο την προστασία της κοινωνίας από τον κομμουνιστικό κίνδυνο.
Ακόμη και όταν δεν υπήρχε άμεσος κομμουνιστικό κίνδυνος το παρακράτος φρόντιζε να υποστηρίζει πως υπάρχει, υπερβάλλοντας διάφορα περιστατικά ή δημιουργώντας κάποια φανταστικά.
Δουλειά του παρακράτους ήταν να τρομοκρατεί ή και ακόμη να λυντσάρει όσους τολμούσαν να μην ταυτίζονται μαζί του, αποκαλώντας τους συνοδοιπόρους του εχθρού.
Το αποκορύφωμα της δράσης του παρακράτους της δεξιάς ήταν η δολοφονία του δημοκρατικού αριστερού βουλευτή Γρηγόρη Λαμπράκη.
Λίγους μήνες αργότερα ο Κωνσταντίνος Καραμανλής είχε πει το περίφημο «Ποιος κυβερνά αυτό τη χώρα» υπονοώντας πως ο ίδιος δεν είχε το έλεγχο...
Το παρακράτος της εποχής, ελάμβανε σαν αντάλλαγμα των υπηρεσιών του άδειες ταξί, άδειες δόμησης*, άδειες επαγγελματικών φορτηγών και υπό αυτή την έννοια, αποτελούσε ισχυρή μήτρα της εξέλιξης για πολλά από τα σημερινά κλειστά επαγγέλματα.
Ένα κρίσιμο σημείο της καμπής της μεταπολίτευσης ήταν να καθησυχαστεί το παρακράτος αλλά και το κράτος που αποτελούσαν τους ΕΝΤΟΣ του μηχανισμού εξουσίας τότε και να προσαρμοστούν ομαλά στα νέα δεδομένα.
Η επιλογή του Κ. Καραμανλή τότε να βάλει σε κρίσιμα υπουργία ανθρώπους είχαν επιρροή στους κύκλους της άκρας δεξιάς ήταν επιτυχής καθώς είχε σαν συνέπεια να εξομαλυνθούν οι αντιδράσεις και οι πιθανότητες αποσταθεροποίησης της νεαρής δημοκρατίας.
Κατ’ αυτή την έννοια το σύνθημα Καραμανλής ή τανκς, της προοδευτικής αριστεράς τότε, απεδείχθη ορθό τόσο στη διατύπωση όσο και την ουσία του...
Το μεταπολιτευτικό παρακράτος...
Οι απαρχές του μεταπολιτευτικού παρακράτους βρίσκονται στην άλωση του δεξιού κράτους από τις «δημοκρατικές» δυνάμεις με την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στη εξουσία.
Τότε με τους ρόλους που δόθηκαν στις πράσινες κλαδικές και τους πρασινοφρουρούς μέσα στις κρατικές υπηρεσίες και τις επιχειρήσεις του ευρύτερου δημόσιου τομέα, στην αρχή δήθεν στα πλαίσια του ελέγχου της εξουσίας απευθείας από το λαό, δια μέσω του κόμματος του λαού(στα λενινιστικά πρότυπα).
Όπως είπαμε όμως οι ιδεολογίας μοιάζουν με επιφανειακές επιστρώσεις και μόλις πέρασε η πρώτη επαναστατική φούρια, αυτό που έμεινε ήταν οι θέσεις και τα δάχτυλα εντός του βάζου με το μέλι…
Πάνω σε αυτή τη βάση στήθηκε το μεταπολιτευτικό πελατειακό κράτος, όπως έλεγε και ο Πάγκαλος πρόσφατα: Εμείς του διορίζαμε και αυτοί μας ψηφίζανε.. Το μερίδιό της πήρε και η Νέα Δημοκρατία, αλλά και τα κόμματα της αριστεράς, σε σημείο που πλέον οι βασικοί πυρήνες των κομματικών μηχανισμών να αποτελούνται από ανθρώπους που είτε με τον ένα ή το άλλο τρόπο εργάζονται ή σιτίζονται από τα δημόσια ταμεία και αποτελούν μέρος του πελατειακού μηχανισμού που λυμαίνεται τη χώρα, είτε μέσω εκτεταμένων αργομισθιών είτε μέσω συμμετοχής σε κυκλώματα διαφθοράς.
Αν για το παρακράτος της δεξιάς ήταν ο κομμουνισμός ο κίνδυνος για την κοινωνία και το έθνος, για το «αριστερόστροφο» πελατειακό παρακράτος της μεταπολίτευσης είναι ο νεοφιλελευθερισμός και η ιδιωτική πρωτοβουλία που αποτελούν τον «εχθρό» της κοινωνίας...
Οι συνδικαλιστές των ΔΕΚΟ και οι συνοδοιπόροι τους μάλιστα έχουν αναλάβει υποτίθεται την υπεράσπιση της δημοσίας εν ονόματι του λαού, απειλώντας τον εκάστοτε υπεύθυνο διαχειριστή αυτής της περιουσίας που είναι η κυβέρνηση με βάση τους νόμους και το σύνταγμα.
Ανάλογα συμπτώματα ταύτισης δημοσίου συμφέροντος και τα ατομικά των καταπατητών της δημόσιας περιουσίας παρουσίαζε και το παρακράτος της δεξιάς παλιότερα.
Τέλος, το παρακράτος του πελατειακού κράτους εσχάτως με την παρότρυνση των άκρων του πολιτικού φάσματος, έχει πολλαπλασιάζει τα κρούσματα τραμπουκισμών ή παρεμπόδισης άσκησης δημοκρατικών δικαιωμάτων άλλων δυνάμεων και προσώπων. Όλα αυτά στο όνομα της λαϊκής οργής και του δικαιώματος των αγανακτισμένων πολιτών
Η ιστορία τελικά κάνει κύκλους ή μάλλον όπως το είχε διατυπώσει καλύτερα ο Μαρκ Τουέν, η ιστορία ομοιοκαταληκτεί...
Όπερ, τα χρώματα και ιδεολογίας αλλάζουν, οι καταλήξεις και τα βαθύτερα νοήματα μένουν ίδια...
Ήταν η απομόνωση της χώρας και η τραγωδία της Κύπρου που οδήγησαν στο τέλος της Χούντας και του παρακράτους που προϋπήρχε αυτής. Μοιραία είναι η χρεοκοπία και οι εξελίξεις που αναγκαστικά δρομολογεί που έχει αρχίσει να τραβά το χαλί κάτω από τα πόδια του τωρινού πελατειακού παρακράτους.
Η νέα μεταπολίτευση μόλις έχει ξεκινήσει.
